Tarachodula pantherina – mała modliszka półpustynna

Opis

Tarachodula pantherina to mała modliszka z rodziny Tarachodidae.To licząca 29 rodzajów rodzina niewielkich modliszek, które często są bezskrzydłe i powszechnie spotykane w środowiskach pustynnych. Ich kolorystyka dopasowuje się do piasku lub kamieni jej siedliska.

Tarachodula pantherina występuje w Afryce: Etiopii, Kenii i Somalii. Zasiedla sawanny i tereny półpustynne.

OPIS GATUNKU

Samica Imago osiąga do 5 cm długości i ma szczątkowe skrzydła, charakterystyczne dla rodziny. Kształtem i budową przypomina świerszcze. Samiec posiada marmurkowo ubarwione, matowe pokrywy skrzydeł i potrafi latać. Zarówno samiec, jak i samica mają deseń na odwłoku układający się w skośną kratkę, który przypomina prześwietlenia pomiędzy ubogimi w zieleń roślinami suchorośli i krzewów. Spód odwłoka mają ciemno brązowy, do bordowego. Panterina jest podłużna, często przylega wzdłuż gałęzi, przez co idealnie się kamufluje. Kiedy musi się przemieścić, czy to z powodu zagrożenia, czy zmiany miejsca na bardziej obfitujące pokarmem, potrafi bardzo szybko się poruszać, zaś co chwila się zatrzymuje i zastyga w bezruchu. Nawet nimfy nie utrzymują wygiętego ciała, jak w przypadku innych modliszek. Są zawsze ułożone równolegle do podłoża, na którym przebywają. Takie zachowania i wygląd są specyficzne dla wszystkich modliszek „bark mantis”, w tym spokrewnionych z nią – Tarachodes. Sam termin „modliszki korowe” jest zwyczajowy, zatem także nieprecyzyjny. Rodzaj Tarachodula rzadziej jest wymieniany w tej grupie, jednak jej kamuflaż, ułożenia ciała i sposób przemieszczania wskazują, że jest to bark mantis z grupy modliszek kory afrotropicznej.

WARUNKI HODOWLANE

O ile wiele modliszek obędzie się bez wystroju, jeśli ma stabilną siatkę do wylinek, to niniejsza modliszka, szczególnie w niższych stadiach, może paść ze stresu, jeśli nie ma się gdzie schować. Do jej hodowli konieczne są zatem pionowe i poziome patyczki, do których modliszka może się przykleić. Podczas tworzenia dekoracji należy pamiętać, aby odstępy pomiędzy poziomymi gałęziami i podłożem zapewniały bezpieczeństwo przechodzenia wylinek. Po zapewnieniu jej takich warunków modliszka jest łatwa w hodowli. Żywi się zarówno pokarmem latającym, jak i pełzającym. Dla poprawnego rozwoju należy jej zapewnić temperaturę pokojową w zakresie od 23 do 25°C stopni w dzień. W takiej temperaturze modliszka będzie wolniej przechodzić wylinki, ale będzie się rozwijać poprawnie. Zakres optymalnych do rozwoju temetatur jest duży i wynosi od 23 do  36°C w dzień oraz od 17 do 36°C w nocy.  Modliszce można zapewnić dobowe wahania temperatur, zaś nie jest to warunek konieczny dla jej poprawnego rozwoju. Modliszki wytrzymują większe spadki temperatur, poniżej 10°C (wtedy hibernuje się) ale kilkukrotne doprowadzanie modliszek do hibernacji, szczególnie nimf, jest jednak dla nich niebezpieczne, zatem w hodowlach nie powinniśmy ich narażać na tak skrajne temperatury.

Wilgotność dla tych modliszek ma niewielkie znaczenie. Dobrze się czują zarówno w 35%, jak i w 70% (o ile mają dobrą wentylację). Nie można ich jednak trzymać w warunkach typowo tropikalnych. Zbyt wysoka wilgotność doprowadzi je do zamknięcia przetchlinek i, ostatecznie, do uduszenia owada.

HODOWLA GRUPOWA

Hodowla grupowa jest możliwa tylko w przypadku ciągłego dostępu do pokarmu i co najmniej dwóch jego rodzajów. Dla nimf mogą to być muszki owocówki i mała thermobia, dla starszych muchy z pinek (Lucilia skórnica) i większa thermobia, czy karaczany tureckie. Czasowy brak pokarmu szybko skutkuje  kanibalizmem, szczególnie w wyższych stadiach.