Deroplatys desiccata – duża, spokojna, długowieczna modliszka „martwy liść”

Opis

OPIS GATUNKU

Deroplatys desiccata, znana pod nazwą zwyczajową modliszka olbrzymia „martwy liść” (giant dead leaf mantis).  Jest to typowy przedstawiciel rodzaju Deroplatys.

Pochodzi z  Azji Południowo – Wschodniej. Zamieszkuje zarośla w lasach tropikalnych w Borneo, Indonezji, Malezji, na Sumatrze i Filipinach .

D. desiccata swoją potoczną nazwę otrzymała ze względu na mimikrę upodobnienia się do martwej, liściastej roślinności. Odznacza się spłaszczoną, znacznie rozciągniętą częścią piersiową – rozbudowaną tarczą – oraz skomplikowanym wzorem liści na pokrywach skrzydeł. Tarcza samic kończy się ostrymi, spiczastymi krzywiznami z każdej strony, podczas gdy samce mają bardziej okrągły kształt. Owad ten ma kolor od cętkowanego brązu przez „blado pomarańczowo-brązowy” do bardzo ciemnego, wpadającego w czerń brązu.

Ruchy oraz wygląd wspomagają kamuflaż tej modliszki. Wstrząśnięta kołysze się delikatnie, jakby liść kołysał się na wietrze. Gdy jest zagrożona, zwykle spada na ziemię i leży nieruchomo. Dorosły osobnik może również zareagować groźnym pokazem składającym się z czarnych rozpostartych skrzydeł z dużymi plamami ocznymi, odstraszającymi niczego niepodejrzewających drapieżników.

Skomplikowane linie na ciele modliszki, które wyglądają jak naturalne żyłki na liściu, a także jej ciemnobrązowy kolor, to idealny sposób, aby unikać zwracania uwagi na nie przez ptaki lub inne drapieżniki.

Jak wskazuje jej nazwa zwyczajowa, D. desiccata jest większa niż inne gatunki modliszki z rodzaju „martwych liści”. Samice osiągają długość 8–10 cm. Wykazując dymorfizm płciowy typowy dla modliszek, samce osiągają tylko 6,5–7 mm długości tułowia i są smuklejsze od samic. Mają zaś skrzydła wystające poza tułów nawet do 2 cm, zatem często wydają się równej długości, co samice.

ŻYWIENIE

Podobnie jak większość modliszek, gatunek ten ma mało wybredne preferencje żywieniowe o ile zdobycz jest odpowiedniej wielkości. Ze względu na stosowany kamuflaż można się domyślić, iż jest to modliszka czatująca, zatem niechętnie aktywnie się przemieszcza za pokarmem. Nie jest jednak aż tak mało mobilna, jak stosujące podobną mimikrę Phyllocrania paradoxa. Te spokojne modliszki nie lubią pokarmu większego lub równego sobie, oraz niechętnie podejmują walkę z pożywieniem, zatem szczególnie uwielbiają latające owady, takie jak ćmy i motyle. W warunkach hodowlanych nie gardzą jednak również karaczanami tureckimi i zielonymi. Dorosłe samice potrafią również zapolować na świerszcza, ale nie polecamy tego pokarmu dla rodzaju Deroplatys. Świerszcze, z powodu ich agresywności, stanowią dla tych spokojnych, statecznych modliszek realne zagrożenie pogryzienia i uszkodzeń odwłoka. Są również zbyt ciężkostrawne z powodu dużej ilości stwardniałej chityny. Żadna z naszych samic nie odważyła się również zapolować na szarańczę, gdyż oceniają je, jako za duże. Widocznie takie polowanie byłoby dla nich niepotrzebnym wydatkiem energetycznym.

DŁUGOŚĆ ŻYCIA

Deroplatys desiccata jest jedną z najdłużej żyjących modliszek na świecie. W hodowlach w Polsce odnotowano rekord życia samicy – 2 lata jako osobnik dorosły (Imago), zaś nasza hodowla YOVEE ZOO cieszyła się samcem, który przeżył w Imago 9 miesięcy. Nawet doczekał się imienia „Brunon” 😉

Nimfy samce przechodzą osiem wylinek, zaś samice dziewięć. Od wyklucia do Imago mija średnio 6 miesięcy.

WARUNKI HODOWLANE

D. desiccata jest jedną z wielu modliszek, które mogą być trzymane jako zwierzęta domowe. W niewoli dieta nimf często składa się z nielotnych muszek owocowych, thermobii i innych małych owadów. Dorosłe karmione są ćmami, muchami, dorosłymi osobnikami karaczana tureckiego i zielonego.

Pomimo, iż miejsce pochodzenia i występowania sugeruje, iż powinniśmy zapewnić im wilgotność powyżej 75%, to żaden z hodowców nie potwierdza powodzenia hodowli przy zachowaniu tak wysokiego poziomu wilgotności. Prawdopodobnie jest to związane z wyższym ryzykiem infekcji, w tym grzybiczych, czy drapieżnych roztoczy, które są dla nich śmiertelne.

Niniejsze modliszki należy hodować w wilgotności 60-70%. Czasowy spadek do 50% również jest dobrze znoszony, o ile owad nie przechodzi wylinki.

Temperatura akceptowalna przez ten łatwy w hodowli gatunek może wahać się od 24 do 36 °C, zaś najlepiej sprawdza się temperatura w granicach 26-28 stopni.

HODOWLA GRUPOWA

U nimf kanibalizm jest bardzo ograniczony przy dostępie do pożywienia, zatem nawet do stadium PREIMAGO można je trzymać razem po warunkiem zapewnienia im dużego terrarium oraz dużej ilości roślin i patyków, aby nie przeszkadzały sobie wzajemnie i spokojnie przechodziły wylinki (modliszkom trzeba uniemożliwić przechodzenie wylinek zbyt nisko nad podłożem).

U dorosłych zależy to jednak od zachowań osobniczych. Zdarzają się samice silnie terytorialne i agresywne. Niektóre akceptują długo towarzystwo samców, zaś z drugą samicą będą podejmowały walkę. Inne będą również agresywne wobec samców. Mimo to uważamy je za najspokojniejsze z rodzaju Derolatys, a w hodowlach grupowych nimf (około 20 osobników w wolierze 40x40x60 cm z roślinnością wewnątrz) odnotowaliśmy mniej strat niż u Phyllocrania paradoxa, pomimo, iż różniły się od siebie stadiami.

AKTUALIZACJA:

Modliszki, które mieszkały ze sobą od małego, nie wykazują wobec siebie, generalnie, agresji, niezależnie od płci nawet w różnych stadiach, w tym część Imago. Zdarzają się epizootyczne przypadki kanibalizmu, które są ściśle związane z brakiem innego pokarmu lub przypadkowe (złapanie jednego pokarmu przez dwie modliszki). Odnotowaliśmy trzy takie przypadki, w stadium preimago, przed wylinkami na Imago. Wszystkie dotyczyły zachowań samców, co jest dla nas dużym zaskoczeniem. Więcej o tym, na czym polega hodowla grupowa u modliszek dowiesz się z artykułu: Modliszki: Hodowla grupowa, czy to bezpieczne?

DEDYKOWANE TERRARIUM

• woliera, jeśli wilgotność nie spadnie poniżej 65% lub tuba 18/28 lub minimum 17/25 cm z wystrojem tropikalnym lub półpustynnym.