Stagmatoptera biocellata – piękność z Brazylii

Opis

OPIS GATUNKU

Stagmatoptera biocellata jest z rodziny Mantidae i rodzaju Stagmatoptera. Gatunek ten występuje w północnej i północno-wschodniej Brazylii. Historia opisu tego gatunku jest dość zawiła. Oryginalny opis doprowadził do różnych błędnych identyfikacji tego gatunku w literaturze. Na przykład Werner (1925) opisał kilka okazów jako S. biocellata, ale w rzeczywistości można je odnieść do S. hialoptera . Starszy autor (HMR) zidentyfikował ten błąd, badając ten sam materiał, który przedstawił Werner (1925). Kolejnym problemem była powszechna, błędna identyfikacja S . diana jako S . biocellata, w rzeczywistości wszystkie okazy zidentyfikowane jako Stagmatoptera badane i zidentyfikowane jako biocellata były w rzeczywistości S . diana — z wyjątkiem gatunku typowego. Sytuacja ta bardzo utrudnia weryfikację faktycznej tożsamości okazów oznaczonych jako S. biocellata.

Wielkość samic od 8 do 10 cm (zależnie od pochodzenia), samce są smuklejsze i krótsze o około centymetr.

Samice mają umaszczenie intensywnie zielone do cytrynowego, dość smukłą budowę i wąskie przedplecze. Samce pozostają częściej zielone oraz mają bardziej przezierne pokrywy skrzydeł. Cechą charakterystyczną tego rodzaju są brązowo-białe stygmy na pokrywach skrzydeł, udające oczy, gdy modliszka przyjmuje pozycję obronną. Przy złożonych skrzydłach stygmy te łączą się w kształt krzyżyka. Dodatkową cechą charakterystyczną dla tego gatunku jest obszerna, ciemna plama od wnętrza odnóży chwytnych.

WARUNKI HODOWLANE

Stagmatopterze biocellata należy zapewnić dość stałą wilgotność na poziomie 60-70% oraz temperaturę 25-26 stopni. Akceptują wahania dobowe temperatur, choć nie są one im potrzebne. Wilgotność w nocy może czasowo wzrosnąć do 80%, zaś nie należy takiej utrzymywać z powodu ryzyka rozwoju niebezpiecznych dla modliszek gatunków pleśni, czy drapieżnych roztoczy. Wilgotność w dzień poniżej 60% raczej nie jest wskazana, choć czasowy spadek, gdy modliszka nie przechodzi wylinki, pozostaje dla niej obojętny.

KARMIENIE

Modliszki te odznaczają się bardzo dużym apetytem i są agresywne. Zapolują na każdą ofiarę, nawet większą od nich, zaś należy ich apetyt trzymać na wodzy. Szczególnie samice są wrażliwe na pokarm z dużą ilością chityny, dlatego nie polecamy ani świerszczy, ani szarańczy. Dobrym pokarmem, gdy są małe jest thermobia lub muszki hydei, zaś gdy są starsze zielone karaczany, motyle.

HODOWLA GRUPOWA

Nimfy L1, L2 nie wykazują praktycznie żadnego kanibalizmu, zaś w L3 zaczynają się wzajemnie zjadać, szczególnie, gdy mają do dyspozycji pokarm niskokaloryczny (muszki hydei), zatem najlepiej je wtedy już rozdzielić.