Opis
Astyliasula cf. phyllopus to modliszki z rodziny Hymenopoidae i rodzaju Astyliasula.
Występują w Południowo-wschodniej Azji, przede wszystkim w Malezji, Birmie, Indonezji i Tajlandii. Odkryto je i pierwszy raz opisano w Haan w roku 1842.
Modliszki z rodzaju Astyliasula charakteryzują się rozbudowanymi chwytakami przypominającymi rękawice bokserskie, stąd angielka nazwa dla całego rodzaju, to mantis boxer.
Są to niewielkie owady (do 4 cm samice) o kamuflażowym, brązowym umaszczeniu i intensywnej, czerwonej stygmie od wewnętrznej strony ich przerośnietych fałd na chwytakach. Niniejsze oznaczenie służy tym modliszkom do rozpoznawania własnego gatunku. Małe nimfy specyficznie poruszają chwytakami dając swojemu rodzeństwu sygnały, iż nie są pożywieniem. To właśnie zachowanie powoduje, iż są pociesznym i bardzo pożądanym rodzajem w hodowlach. W naturze żyją na korze drzew i poszyciu lasów.
HODOWLA
Modliszki te pochodzą z terenów tropikalnych, zatem wilgotność w hodowli powinna wynosić 70-80% z idealną wentylacją. Temeratura optymalna to 26 stopni i nie musi spadać w nocy, choć może – nie poniżej 20 stopni.
W przypadku hodowli grupowej częściej zauważamy „boksowanie” ich nietuzinkowych chwytaków, zatem warto zacząć od takiej właśnie grupy. Terrarium powinno być wyposażone w rośliny, korę, patyki, czyli dużą ilosć schowków i „pięter” do wylinek, aby maluchy nie przeszkadzały sobie wzajemnie i czuły się bezpiecznie. Małe modliszki pobierają najchętniej muszki hydei oraz mszycę grochową. Można zapewnić im również odpowiednią do ich rozmiarów thermobię. Modliszki te do dorosłości można trzymać w grupach, jednak w późniejszych stadiach pod warunkiem zapewnienia im dużego terrarium z roślinnością i stałym dostępem do aktywnych owadów karmowych: muchy, ćmy. Te modliszki, w wyższych stadiach, można również karmić karaczanem tureckim od wylęgu po średni rozmiar, ale musimy pamiętać, że trudniej modliszkom ten pokarm w zarośniętym terrarium znaleźć, zatem w grupie możemy go traktować tylko jako pokarm uzupełniający.
